Shqip
Surah Abese - Aya count 42
عَبَسَ وَتَوَلَّىٰٓ ﴿١﴾
Ai vrenjti (fytyrën) dhe u kthye.
أَن جَآءَهُ ٱلْأَعْمَىٰ ﴿٢﴾
Ngase atij i erdh i verbëri.
وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُۥ يَزَّكَّىٰٓ ﴿٣﴾
E ku mund ta dish ti, ndoshta ai do të pastrohet.
أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ ٱلذِّكْرَىٰٓ ﴿٤﴾
Apo do të këshillohet dhe këshilla do t’i bëjë dobi!
أَمَّا مَنِ ٱسْتَغْنَىٰ ﴿٥﴾
E ai që nuk ndien nevojë (për Zotin) pse ka pasuri,
فَأَنتَ لَهُۥ تَصَدَّىٰ ﴿٦﴾
Ti atij i vë veshin (i drejtohesh)!
وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ ﴿٧﴾
Po ti nuk ke përgjegjësi, pse ai nuk pastrohet.
وَأَمَّا مَن جَآءَكَ يَسْعَىٰ ﴿٨﴾
Ndërsa ai që nxiton dhe vjen te ti,
فَأَنتَ عَنْهُ تَلَهَّىٰ ﴿١٠﴾
E ti nuk e zë asgjë (dhe nuk ia vë veshin fjalës së tij),
كَلَّآ إِنَّهَا تَذْكِرَةٌۭ ﴿١١﴾
Jo ashtu! Në të vërtetë këto janë këshilla.
فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ ﴿١٢﴾
Kush do merr mesim nga kjo (nga Kur’ani).
فِى صُحُفٍۢ مُّكَرَّمَةٍۢ ﴿١٣﴾
Është këshillë në flet të çmueshme.
مَّرْفُوعَةٍۢ مُّطَهَّرَةٍۭ ﴿١٤﴾
Me vlerë të lartë e të ruajtur.
بِأَيْدِى سَفَرَةٍۢ ﴿١٥﴾
Në duar të udhëtuesve (engjëjve udhëtues mes All-llahut e njerëzve).
قُتِلَ ٱلْإِنسَٰنُ مَآ أَكْفَرَهُۥ ﴿١٧﴾
Qoftë mallkuar njeriu, sa mohues i fortë është ai!
مِنْ أَىِّ شَىْءٍ خَلَقَهُۥ ﴿١٨﴾
Po prej çkafi e krijoi Ai atë?
مِن نُّطْفَةٍ خَلَقَهُۥ فَقَدَّرَهُۥ ﴿١٩﴾
Atë e krijoi prej një pike uji dhe e përgatiti.
ثُمَّ ٱلسَّبِيلَ يَسَّرَهُۥ ﴿٢٠﴾
Pastaj atij ia lehtësoi rrugën.
ثُمَّ أَمَاتَهُۥ فَأَقْبَرَهُۥ ﴿٢١﴾
Mandej atë e bëri të vdesë dhe atij i bëri varr (të varrosët).
ثُمَّ إِذَا شَآءَ أَنشَرَهُۥ ﴿٢٢﴾
Pastaj kur të dojë Ai e ringjallë atë.
كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَآ أَمَرَهُۥ ﴿٢٣﴾
Jo! Ai nuk zbatoi atë që urdhëroi Ai.
فَلْيَنظُرِ ٱلْإِنسَٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦٓ ﴿٢٤﴾
Njeriu le të shikoje ushqimin e vet.
أَنَّا صَبَبْنَا ٱلْمَآءَ صَبًّۭا ﴿٢٥﴾
Ne lëshuam shi të mjaftueshëm.
ثُمَّ شَقَقْنَا ٱلْأَرْضَ شَقًّۭا ﴿٢٦﴾
Pastaj e çamë tokën sipas nevojës së bimës,
فَأَنۢبَتْنَا فِيهَا حَبًّۭا ﴿٢٧﴾
Dhe bëmë që në të të mbijnë drithëra
وَعِنَبًۭا وَقَضْبًۭا ﴿٢٨﴾
وَزَيْتُونًۭا وَنَخْلًۭا ﴿٢٩﴾
وَحَدَآئِقَ غُلْبًۭا ﴿٣٠﴾
وَفَٰكِهَةًۭ وَأَبًّۭا ﴿٣١﴾
مَّتَٰعًۭا لَّكُمْ وَلِأَنْعَٰمِكُمْ ﴿٣٢﴾
Si mjete gjallërimi për ju dhe për bagëtinë tuaj.
فَإِذَا جَآءَتِ ٱلصَّآخَّةُ ﴿٣٣﴾
E kur të vijë ushtima (krisma e kijametit);
يَوْمَ يَفِرُّ ٱلْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ ﴿٣٤﴾
Atë ditë njeriu ikën prej vëllait të vet,
وَأُمِّهِۦ وَأَبِيهِ ﴿٣٥﴾
Prej nënës dhe prej babait të vet,
وَصَٰحِبَتِهِۦ وَبَنِيهِ ﴿٣٦﴾
Prej gruas dhe prej fëmjëve të vet.
لِكُلِّ ٱمْرِئٍۢ مِّنْهُمْ يَوْمَئِذٍۢ شَأْنٌۭ يُغْنِيهِ ﴿٣٧﴾
Atë ditë secilit njeri i mjafton çështja e vet.
وُجُوهٌۭ يَوْمَئِذٍۢ مُّسْفِرَةٌۭ ﴿٣٨﴾
Atë ditë do të ketë fytyra të shndritura,
ضَاحِكَةٌۭ مُّسْتَبْشِرَةٌۭ ﴿٣٩﴾
Të buzëqeshura e të gëzuara.
وَوُجُوهٌۭ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌۭ ﴿٤٠﴾
Atë ditë do të ketë edhe fytyra të pluhëruara,
تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ ﴿٤١﴾
Që i ka mbuluar errësira e zezë,
أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلْكَفَرَةُ ٱلْفَجَرَةُ ﴿٤٢﴾
E të tillët janë ata mohuesit, mëkatarët.